Op twee derde van het
jaar heb ik pas twee wedstrijden gelopen. Na de halve marathon en de tien
kilometer is dan nu de derde categorie aan bod: 16 Engelse mijlen. Waar doe ik
het voor? Voor de gladiolen! En voor de projectie van een atletisch zelfbeeld.
Maar daar moet je wel
wat voor doen. Echt trainen. Vaak naar buiten. Ademhalingstechniek. Krachttraining.
Innerlijke rust. Schijf van vijf. Op tijd naar bed. Er is dus ruimte voor
verbetering.
Dit wordt mijn 51e
wedstrijd, de 12e tien mijl, de achtste in Tilburg. Statistisch
wordt de kans dat ik een nieuwe beste tijd loop steeds kleiner. Lichamelijk idem
dito. Welk excuus heb ik vandaag? Te hard gewerkt, te onregelmatig voorbereid,
zwabberbenen en een overdosis IPA in plaats van EPO. Dat doet niets af aan het
feit dat statistiek en fysiek zich door het stellen van de juiste prioriteiten prima
de les laten lezen. Als ik niet van start ga voor een PR dan eindig ik
gegarandeerd als haas voor de bezemwagen.
Is het de leeftijd?
Aan gene zijde van de 50 gaat het hard; medeloper Jan verliest elk jaar een halve
minuut. Dat hij, ruim ouder, me wel tien minuten voorblijft zegt iets over de
kracht van vroeg beginnen. Anderzijds, als late starter kon ik me nog ieder
jaar verbeteren; alleen dit jaar blijf ik telkens hangen op de tweede plek. Ik
wil geen tweede plek. Buh.
Het zonnetje schijnt warm.
De start gaat goed, niet te druk. Ik lig op tempo voor een mooie tijd. De
supporters zijn enthousiast. Maar de energie sluipt weg. In flagrante strijd met
het SI-stelsel wordt elke kilometer langer. Het begroeten van de lokale
supporters halverwege geeft even een kick en dan realiseer ik me dat ik met dit
tempo weer op een tweede tijd ga eindigen. Nee! The story of my life.
De motivatie dooft en
ik neem gas terug. Dan maar genieten van de omgeving. Als ik geen mijlpaal kan
neerzetten met een beste tijd, dan maar een voor de slechtste tijd. Om mij heen
slaan lopers aan het wandelen, her en der wordt de EHBO ingevlogen. Ik ga
rustig door voor mijn Persoonlijke Blamage. Het wordt zes minuten langzamer dan
m’n snelste tijd. Yes! Volgens mijn logboek ben ik ooit een keer nog later over
de lijn gekomen. Weer tweederangs gepresteerd…
Misschien ben ik te
kritisch op mezelf. Gezin, werk, sport, hobby. Allemaal essentieel voor mijn welbevinden,
maar onvoldoende mogelijkheid om alles zo veel aandacht te geven dat de
uitkomsten en gevoelens positief zijn. Ik wil het allemaal op de 1e plek.
Waarschijnlijk ben ik
te egocentrisch; wie kan wel die rust en balans vinden? Alleen niet iedereen klaagt
erover. Ik ga de komende tijd eens stevig nadenken wat te doen. Keuzes maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten