Tilburg Ten Miles 2013 – Ingehaald

Spoiler Alert: Ja, ik heb de afgelopen weken weer teveel gesnoept, te hard gewerkt en te weinig getraind. En ja, ik heb weer een PR gelopen. Dus binnenkort in de winkel, mijn persverpletterende bestseller "De Luie Loper - 10 tips voor een toptijd zonder inspanning". En daarna ga ik het Keniaanse team trainen.

De tien Tilburgse mijlen lijken elk jaar korter te worden. Het is vandaag wel prima weer, met lichte bewolking en nog geen twintig graden. Maar dat is geen excuus om m’n laurierlijstje wedstrijd na wedstrijd aan te blijven scherpen.

Qua bewegwijzering heb ik nog wel een paar aandachtspuntjes voor de verder geweldige organisatie. Om te beginnen met de startvakken; iedereen kan zich naar believen in een van de vakken A tot en met D nestelen. Geen indicatie van de daarbij verwachte looptijden, anders dan in het allang terzijde gelegde boekje. Toen ik vooraan het tweede vak pal achter de haas van 1:10 bleek te staan, was het te laat om te vluchten. In ieder geval niet voorwaarts.

Dus word ik ingehaald. Niet een keer, niet twee keer, maar door de volledige lengte van het vak, keer breedte, keer hoogte. Dat maakt het lastig om aan te sluiten bij een loper met een prettige loopstijl. Alles peest bij me vandaan alsof ik ter voorbereiding een bord knoflook heb leeggekauwd.

En dan nog een tip voor de finishindicatie. Kilometers lang buigen de opblaasbogen over de weg, en telkens zet ik aan voor die laatste spurt. Het einde is nabij. En telkens weer blijft het bij een reclameding in plaats van de finishlijn. De eindstreep komt dan als een welkome verrassing, evenals de 5 minuten winst ten opzichte van vorig jaar, en de driekwart van het peloton achter me. Ik heb ook mijzelf ingehaald. Voor de volgende wedstrijd neem ik nog maar wat gas terug. Minder trainen. Nog een biertje. Kijken of het werkt.