Tilburg Ten Miles 2012 – Afgevlakt

Met de verzamelde Van Halen in de oren (resultaat van een dagelijkse drill in deze popklassieker) en met een fles rosé in de benen (gevolg van een uit de hand gelopen zaterdagavondborrel) ga ik vandaag de strijd aan met de 16,1 kilometers over de Tilburgse lengteas. Wist ik vorige week ongehoopt een PR op de 10 km te boeken, nu realiseert het kleine stukje realisme in me zich dat dit alleen zal lukken als blijkt dat de Zinfandeldruif dopingstalen laat opvlammen in het duister.

Een graadje of twintig, en licht bewolkt zijn uitstekende randvoorwaarden. Enthousiast publiek en drumbandjes langs de route geven ook een extra boost. En dan maar gaan, op een geplande tijd van 5 min/km vlak. De grote opkomst maakt het zoals altijd noodzakelijk om tactisch links en rechts te navigeren bij het inhalen, maar het is niet hinderlijk. De stad schuift onder m’n voeten door als een lopend tegeltapijt.

De eerste helft loopt voorspoedig, en ligt rond de 4:50 min/km. Daarna brokkelt het rap af. Af en toe kan een harde haas of house me meetrekken, maar de stem in mijn oor blijft aandringend verzoeken om het tempo op te voeren. En anders…

Het is eigenlijk maar een training in m’n schema, vertel ik mezelf bij kilometerpaal 12. Een record zit er dan al duidelijk niet meer in. Op iets rustiger tempo laat ik de finish in zicht komen. Nog wel de laatste 500 meter op toptempo. Ik geef alles. Tot een eerdere haas me inhaalt. De afterburner gaat aan, gevoed door brokjes licht ontvlambaar ego, en ik blijk nog veel harder te kunnen. Schroeiend over de finish. Erg lekker. Gelukkig geen PR, want anders zou ik de komende weken m’n drankflesjes met slobberwijn afvullen, en ergens geloof ik dat een carrière onder de brug dan eerder in zicht komt dan de finish op de 42k.