Daar slaat de onzekerheid toe. De Batavier krabt zijn dunnende haardos. Het verplichte afbouwen voelt nooit goed. De herinnering aan lange afstanden vervaagt te snel. De kortere loopjes lijken te pittig. Het zelfvertrouwen verkruimelt als een zandkasteel aan de vloedlijn. Pijntjes, kuchjes, ontregeling. De busrit langs het aanstaande parcours imponeert. Aan de start verschijnt een bedremmelde, licht uitgezakte typyup, met klamme oksels en bibberige billen. Zwijgend starend wachtend. Boven zijn hoofd cirkelen arglistige zeemeeuwen, op zoek naar verzwakte renprooi.
High noon. Het schot knalt, de strijd is begonnen. Dorp uit, kortste weg naar het water. De dijken over en zuidwaarts. Op weg. Op tempo.
Al snel weer op de stormvloedkering, lang en prachtig monument van de moderne zeebouwkunst. In weinig musea kom je zo intens in contact met de installaties. Eenmaal eroverheen en halverwege voel ik me nog aardig fit, maar hier begint het eerste strandgedeelte, tien mulle en modderige kilometers.
De weersvoorspellers hebben de afgelopen weken voor vandaag alles voorspeld wat er maar te verzinnen viel. Storm, zondvloed, ijsschotsen, zonneschijn, kortom, strandweer in de breedste zin van het woord. Ik wens meteorologen geen carrière toe als professionele casinoganger. Het goede nieuws is dat de voorspelling van twee weken terug ook die van vandaag is. Droog, niet te warm. Dank u.
Na het strand volgen de weggetjes door de duinen. Steile paden en trappen remmen het tempo, maar de man met de hamer is vandaag vrij. Nog meer strand, wat kramp, oscillerende kuiten, can do. Daar staat de familie, onderaan het strandhuis. Blij dat jullie hier zijn. De rulle heuvel op voor de finale. Geheel op timing kom ik aan. Moe, stijf, maar niet kapot. Lekker getraild vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten