Dam tot Damloop 2013 – Tunnelvisie

Na vijf jaar sta ik weer aan de start van de Dam tot Dam. De massaknaller van Noord-Holland, met 55.000 lopers en 250.000 toeschouwers. De start bij dam 1, megapool  Amster, is al verzadigd met meute, maar de finish aan de andere dam, die van Zaan, staat helemaal strak van bloemendragende achterban. Het meegereisde thuisfront heeft me jammerlijk gemist. En ik hen.

Dankzij een perfecte logistiek op en rond het parcours loopt alles toch op rolletjes. Alleen de huiswaartse file richting Amsterdam is nog steeds een slakkengang waarin de auto in hetzelfde tempo als het baasje de reis in omgekeerde richting overdoet. Maar voordat die terugreis zich aandient, de grote verhalen worden verteld, en het kleine leed gedeeld, moet er eerst nog een tiental mijlen uitgeperst worden.

Het startschot valt naar mijn idee 5 minuten te vroeg. Vooruit dan maar, op zoek naar de finish. Het begint druk, maar al in de IJ-tunnel waaiert het veld uiteen. In de klamme warmte met een afdaling als een kolenmijn ervaren de eersten al hun Alpe d’Huez. Bij kilometerpaal drie liggen verschillenden in de warmhoudfolie van de EHBO te knarsetanden over het verschil tussen voornemen en uitvoering.

De collega met wie ik samen gestart ben, die ik een kilometer ben voorgebleven en die mij daarna zoemend voorbij is gekomen, komt zowaar weer in het vizier. Ja ja, constante snelheid houden is geen sinecure. Tot aan de 12e kilometer moet ik een achterstand van tientallen meters velen, maar de triomf is groot als ik dan het gat kan dichten. Het blijkt een andere loper te zijn. Sorry.

Voortgedreven door Mokumse balladen en proostend publiek, slingerend door weiden, over dijken en langs schattige huisjes bevind ik me in een reclameblok van de lokale makelaars. Maar ik kan niet wegzappen. Ik zal en moet er helemaal doorheen. Het valt niet mee, zoals gewoonlijk. Ik overweeg te stoppen, zoals altijd. Maar ik zweep mezelf weer over de finishlijn. Een uitermate matige tijd, meer dan drie minuten langzamer dan de vorige 16,1 kilometer. Maar nu wel bij de beste 15%, in plaats van bij de beste 25% van diezelfde PR-race. Een beetje vreemd. Maar toch wel lekker.

Tilburg Ten Miles 2013 – Ingehaald

Spoiler Alert: Ja, ik heb de afgelopen weken weer teveel gesnoept, te hard gewerkt en te weinig getraind. En ja, ik heb weer een PR gelopen. Dus binnenkort in de winkel, mijn persverpletterende bestseller "De Luie Loper - 10 tips voor een toptijd zonder inspanning". En daarna ga ik het Keniaanse team trainen.

De tien Tilburgse mijlen lijken elk jaar korter te worden. Het is vandaag wel prima weer, met lichte bewolking en nog geen twintig graden. Maar dat is geen excuus om m’n laurierlijstje wedstrijd na wedstrijd aan te blijven scherpen.

Qua bewegwijzering heb ik nog wel een paar aandachtspuntjes voor de verder geweldige organisatie. Om te beginnen met de startvakken; iedereen kan zich naar believen in een van de vakken A tot en met D nestelen. Geen indicatie van de daarbij verwachte looptijden, anders dan in het allang terzijde gelegde boekje. Toen ik vooraan het tweede vak pal achter de haas van 1:10 bleek te staan, was het te laat om te vluchten. In ieder geval niet voorwaarts.

Dus word ik ingehaald. Niet een keer, niet twee keer, maar door de volledige lengte van het vak, keer breedte, keer hoogte. Dat maakt het lastig om aan te sluiten bij een loper met een prettige loopstijl. Alles peest bij me vandaan alsof ik ter voorbereiding een bord knoflook heb leeggekauwd.

En dan nog een tip voor de finishindicatie. Kilometers lang buigen de opblaasbogen over de weg, en telkens zet ik aan voor die laatste spurt. Het einde is nabij. En telkens weer blijft het bij een reclameding in plaats van de finishlijn. De eindstreep komt dan als een welkome verrassing, evenals de 5 minuten winst ten opzichte van vorig jaar, en de driekwart van het peloton achter me. Ik heb ook mijzelf ingehaald. Voor de volgende wedstrijd neem ik nog maar wat gas terug. Minder trainen. Nog een biertje. Kijken of het werkt.