Halve marathon Roosendaal 2025 – Onvoorspelbare 15k

Spoiler alert: het leven is onvoorspelbaar. De eindigheid is een gegeven, maar je weet nooit hoe het van dag tot dag verloopt. Datapunten, analyses, prognoses, allemaal mooie kaders, maar het zegt niets over de realiteit, die nu zo irreëel voelt. Twee van de drie actuele voorbeelden.

Ten eerste. Om de bingo in het bejaardenhuis te mogen draaien zijn vergunningen en controles onontkoombaar, maar bij een weersverwachting wordt kennelijk op geen enkele wijze getoetst of de uitkomst nog enige relevante relatie heeft met het voorspelde resultaat. De mildzomerse 22 graden, tien dagen terug nog in de sterren geschreven voor deze racedag, werden dag na dag opgestuwd tot uiteindelijk 34 graden Celsius. Ik wil niet klagen, maar soms moet je doen wat je niet wilt.

Ten tweede. Met je trainingsschema van 17 weken; 5 keer per week rondjes lopen. Na 750 kilometer prepareren echt wel rijp voor deze wedstrijd. Volgens mijn digitale coach zou ik met gemak m'n PR kunnen verbreken. Mijn eigen, best wel uitdagende, doel om er 7 kwartier over te doen was volgens haar met twee vingers in de neus, geblinddoekt en hobbelend in een juten zak al ruim haalbaar en zou 9 minuten sneller een passender ambitie zijn.

Mijn power-app Stryd voorspelt daarentegen dat ik elf en een halve minuut langer ga lopen dan mijn streefdoel. Zo lang heb ik er nog nooit over gedaan - hallo! Wie hallucineert hier? Kan AI even ingrijpen en die twee glazen bollen op elkaar laten knotsen? Een paar minuten verschil tussen de twee ben ik gewend. Meestal is Garmin te overmoedig of ikzelf niet moedig genoeg, maar 20 minuten verschil??

En wat weten die tooltjes nou? Het trainingsschema heeft me maandenlang tot vervelens toe op laag tempo laten werken. Vrijwel elke zondag sjok ik minstens 21 kilometer, gapend. Uithoudingsvermogen is dus aanwezig, maar snelheid? Daar weet ik niks van, daar weten zij niks van. De praktijk moet het weer uitwijzen.  

En de praktijk blijkt weer wispelturig. De organisatie besluit om het feest tot gezondere proporties terug te brengen. Net geen afgelasting, want de wind zou toch weer gaan draaien naar het koele westen, maar wel later op de middag en 15 kilometer in plaats van 21,1. Volgens mijn wedstrijdlog heb ik al mijn 15k's tot nu gelopen tussen de 1:11 en de 1:20. Nou, dan wil ik graag in 5 kwartier al klaar zijn en kan ik lekker vroeg naar bed. Of aan het bier, afhankelijk van de pedagogische doelgroep alhier.

Het is half bewolkt. Dat is fijn. Het is 27 graden. Dat is beter dan verwacht. Het is kwart over vijf . Huh? Oh, starten! Let's do it!

Het blijft heerlijk om weer een wedstrijd te lopen, ook al is het bloedwarmig. Mijn gedachten malen sneller dan m'n voeten. Mijn gezicht is nat en zout. Er wordt naar me gekeken en gezwaaid. Ik hoor mijn naam. Zelfs zonder te kijken zie ik ze. Dank, dank voor alles! Nu is het eindelijk tijd voor rust.

Weersvoorspelling, tijdvoorspelling, levensvoorspelling. Random tussen ruime grenzen. Uiteindelijk moet je het toch zelf inschatten, zelf vormgeven en zelf doen. Gelukkig wel.

Vestingloop Bergen op Zoom 2024 – Op zicht

De seizoenen kantelen winterwaarts en vandaag is het herfst. Ik sta aan de start van mijn tweede vestingloop dit jaar. Klaar voor de 10k? Neu. Mijn gedachten zijn nog elders. Mist belemmert uitzicht en souplesse. Een zijbeuk van een kart tijdens het teamuitje begin deze week heeft een onzalige ribkneuzing achtergelaten. 

Maar hé; het trainingsschema heeft hiernaartoe gewerkt en ikzelf zelfs ook. Weer conditie kweken. Omdat het kan. De stad van markiezen en keukenkastjes is een oude bekende, maar het rondje is nieuw. Nooit eerder heb ik langs de Plaat gelopen, de nieuwbouwexclave. Een flinke afwisseling naast de historische hoogtepunten in het stadscentrum. 

Het doel is onder de 47 minuten. Om precies te zijn, 46 minuten en 39 seconden; de lat van mijn power-app. De start geeft niet veel ruimte. De hoeveelheid rustiger lopers voor mij, leiden tot een dribbelpas over de eerste tweehonderd meter. Daarna ontstaat genoeg ruimte om in te halen en een eigen tempo te zoeken. 

Natuurlijk is een vestingloop geen strak uitgemeten prestatieparcours. De loopbaan is losjes uitgezet, bochten kunnen naar eigen inzicht worden afgesneden en her en der doet het normale verkeer gezellig mee op het tracé. 

De ogen focussen dus afwisselend op stoeprandjes, tegenliggers en mistige monumenten. Prima mix. De hoogteverschillen komen als een grotere verrassing. Stad uit loopt fijn, omdat (zo blijkt) de terugweg het wisselgeld van 75 meter vals plat komt innen. Net als de vestingloop in Willemstad staat er bij de finish honderd meter meer op de teller dan de beoogde afstand. Volgende keer dan maar wat extra bochten afsnijden. 

Uiteindelijk is het doel behaald, met 2 seconden onder de streeftijd. Geen uitsloverij, weer bij de beste 20% mannen, lekker gelopen. Deze mag in potlood voor volgend jaar op de agenda. 

Vestingloop Willemstad 2024 – Naar de wallen

De lat lager leggen maakt het niet altijd gemakkelijker. Hoogspringers en rugbyers hebben daar al een andere kijk op dan voetballers en hockeyers. Namens de hardlopers, categorie amateurs, subcategorie 60+, verklaar ik dat er een moment komt dat conditie harder achteruit gaat dan je zelf vooruit holt. Stilstand wordt achteruitgang, training verandert van ontspanning in noodzaak.

Nadat de voorbereiding voor de Bredase marathon als een luchtballon geknapt was, hobbelde ik maandenlang doelloos rond. Geen tijd, ruimte en zin om weer serieus aan de bak te gaan. De wijzertjes van VO2 en loopvermogen zetten de daling in, de weegschaal compenseerde dat ruimhartig opwaarts.

Maar ja, zelfs al zijn er geen nieuwe records te halen, toch blijft de uitdaging knagen. Voor de afleiding en tegen de vadsigheid een schema voor 10 kilometer opgetoverd en aan de slag. Rondje rustig, rondje snel, weer afstand opbouwen en dribbeltjes doen. Snoep en koek in de ban. De doelwedstrijd staat begin november en nu is een mooi moment voor de tussenstand: een rustige 5k.

Willemstad (de Noord-Brabantse versie, niet de Curaçaose helaas) is de plaats van handeling, nazomer de omstandigheid. 4500 Deelnemers aan de tegelijktijdig gehouden Dam-tot-Dam mogen vandaag niet starten (want 23 graden), maar hier gaat het los.

Dan moet je wel eerst de start bereiken en daarvoor heeft de organisatie een mooie warming-up. Parkeren moet op tweeëneenhalve kilometer afstand. Vanaf daar rijden een paar taxibusjes heen en weer om de honderden lopers en hun begeleiding te vervoeren. Omdat het toch het leukst is om dit jaar nog mee te doen, gaan de meeste aanwezigen liever een half uur lopen. Dat brengt ook mij keurig op tien minuten voor starttijd in het vak.

De laatste wedstrijd op 5 kilometer, afgelopen kerstavond, deed ik in 24 minuten twee rondjes in het dorp. Nu gaat het de fraaie vesting rond; halve buitenkant tegen de klok, binnenkant met de klok mee, dan weer de andere kant retour. De wallen op, de ravelijnen om, langs de kazematten, over de bastions en bolwerken achter de borstwering. Pittoreske uitzichten, charmante binnenstraatjes. Al met al een leerzaam zwenktochtje, met tientallen wendingen en aardige verloopjes. 

Een 5k is voorbij voordat je het weet. Zonder helemaal tot het gaatje te gaan, haal ik het binnen die 24 minuten. Bij de beste 20% van de mannen. IJdelheid gestreeld, toch een stukje progressie; de lat kan weer iets omhoog. Yesss…

Halve marathon Roosendaal 2024 – Gratis en niet voor niets

Wat te doen in het weekeinde? De seizoenenklok is sinds nieuwjaar op standje herfst blijven steken; geen weer voor buitenklussen. Aan het einde van de vrijdag dan maar een binnenwerkje opgepakt: plafondrails monteren voor schilderijen. Waarom diepzinnig gaten boren en lastig schuin schroeven als het ook oppervlakkig kan?

De briljante gedachte is om ze te plakken. Dat kan. Er zijn hiervoor speciale rails, met speciale lijm. O, vooruitgang! De illustraties zijn simpel: aan twee kanten een mooi lijmlijntje aanbrengen met het kitpistool, tussen muur en plafond aanduwen en klaar. De realiteit is ook simpel: dat werkt zo niet. Het lijntje wordt een bibberend heuvellandschap, na aandrukken smeurt een deel over het gekleurde behang en vermoedelijk blijft een raildeel onbereikt voor enige relevante plakfunctie. Tegen dubbele kosten van een gewone rail en tegen dubbele tijd, maar lekker bezig geweest en weer een herstelklus in het verschiet.

Vroege zaterdag een rondje mountainbiken, op bezoek in het Tilburgse Stadsbos. Niettegenstaande de suffe naam een verrassend afwisselend parcours! Bijna een Siberische eekhoorn platgereden; achteraf gezien hadden we dat zeker moeten doen volgens de natuurbeschermers. Door de harde bandjes een keer een salto gemaakt (onzichtbaar zinkgat in de modder) en een keer tegen een boomstam gekwakt (hij ging niet opzij). Een mooie sportieve afterglow. Kost niks (donatie aanbevolen) en in anderhalf uur een ander mens (bloed en kneusribben).

Zondag dan eindelijk terug naar de kernactiviteit: hardlopen. Vanwege mijn goede prestatie in de ouwemannensectie vorig jaar, had ik een gratis startnummer. Daar zeg ik geen nee tegen, ook al heb me dit jaar niet in een atletentraining gestort. Gewoon achteraan beginnen, en rustig kijken hoever je komt. Bij de finish, als het goed is. Hemelsbreed honderd meter van de start, maar 21 kilometer omlopen is ook een vak. Met 25 graden komt de zomer plots toch dichtbij. Geen cent gekost en een heerlijk gevoel opgeleverd. Dat zijn de betere investeringen.

Rondje Sprundel 2024 – Stapje terug

Dit is niet het jaar voor nieuwe vergezichten. Het lichaam is de zes kruisjes gepasseerd, de geest voelt bij vlagen eeuwenoud. Na kerst vanuit het patroon van ambitie in training gegaan voor de marathon van Breda. De voeten lopen, het hoofd is elders. Was het een teken, dat daags voor de start gemeld werd dat de wedstrijd niet door kon gaan?

Zo zij het. Ik heb genoeg om me voor in te spannen, daar hoeft de zelfkastijding van runraces even niet bij. Ik herschik mijn jaarkalender naar lokale loopjes. Geen marathons dit jaar, geen jacht op recordtijden. Ik verzet mijn verwachtingen van excelleren naar participeren, van onvermijdelijke frustratie naar meedrijven op de adrenalinewolk. 

Dus hier is Sprundel weer. Vorig jaar prima bevallen, in de hitte van de namiddag langs de blakerende velden. Vandaag perfect bewolkt loopweer. Als ik de lat al ergens leg, dan is het halverwege mijn tijdenlijst. Natuurlijk ren je een wedstrijd op maximale inspanning, maar voor een nieuw PR moet je diep afdalen in de lagen van de hel daaronder.

Shirtje halen, nummer opspelden, kuieren naar de startlijn. Wachten. Wachten. Wa…gaan!

In de marathonvoorbereiding heb ik nog wel enthousiast getaperd, dus ik heb kilo's onbenut reservevet aan boord. Dat sleep ik ook allemaal nog mee. Tien kilometer is dan heel wat stapjes, tijd genoeg te balanceren tussen versnellen, langs de rode waas rennen of meesjokken. Nog een stukje, nog een stukje. Straks valt het altijd mee.

Het tempo zakt per kilometer in als een souffle op de tocht. Maakt niet uit, ik ren m'n rondjes op de rand van mijn maximale hartslag, meer is niet nodig. De trainingsapp is erg boos na afloop, foei, had je niet moeten doen. Jaha, duh.

Niet echt in vorm voor een 10k, wel halverwege de seniorenbrigade geëindigd. Lekker. Ook inzicht is een vergezicht. Een goed uitzicht voor de rest van het seizoen.