Halve marathon Roosendaal 2024 – Gratis en niet voor niets

Wat te doen in het weekeinde? De seizoenenklok is sinds nieuwjaar op standje herfst blijven steken; geen weer voor buitenklussen. Aan het einde van de vrijdag dan maar een binnenwerkje opgepakt: plafondrails monteren voor schilderijen. Waarom diepzinnig gaten boren en lastig schuin schroeven als het ook oppervlakkig kan?

De briljante gedachte is om ze te plakken. Dat kan. Er zijn hiervoor speciale rails, met speciale lijm. O, vooruitgang! De illustraties zijn simpel: aan twee kanten een mooi lijmlijntje aanbrengen met het kitpistool, tussen muur en plafond aanduwen en klaar. De realiteit is ook simpel: dat werkt zo niet. Het lijntje wordt een bibberend heuvellandschap, na aandrukken smeurt een deel over het gekleurde behang en vermoedelijk blijft een raildeel onbereikt voor enige relevante plakfunctie. Tegen dubbele kosten van een gewone rail en tegen dubbele tijd, maar lekker bezig geweest en weer een herstelklus in het verschiet.

Vroege zaterdag een rondje mountainbiken, op bezoek in het Tilburgse Stadsbos. Niettegenstaande de suffe naam een verrassend afwisselend parcours! Bijna een Siberische eekhoorn platgereden; achteraf gezien hadden we dat zeker moeten doen volgens de natuurbeschermers. Door de harde bandjes een keer een salto gemaakt (onzichtbaar zinkgat in de modder) en een keer tegen een boomstam gekwakt (hij ging niet opzij). Een mooie sportieve afterglow. Kost niks (donatie aanbevolen) en in anderhalf uur een ander mens (bloed en kneusribben).

Zondag dan eindelijk terug naar de kernactiviteit: hardlopen. Vanwege mijn goede prestatie in de ouwemannensectie vorig jaar, had ik een gratis startnummer. Daar zeg ik geen nee tegen, ook al heb me dit jaar niet in een atletentraining gestort. Gewoon achteraan beginnen, en rustig kijken hoever je komt. Bij de finish, als het goed is. Hemelsbreed honderd meter van de start, maar 21 kilometer omlopen is ook een vak. Met 25 graden komt de zomer plots toch dichtbij. Geen cent gekost en een heerlijk gevoel opgeleverd. Dat zijn de betere investeringen.

Rondje Sprundel 2024 – Stapje terug

Dit is niet het jaar voor nieuwe vergezichten. Het lichaam is de zes kruisjes gepasseerd, de geest voelt bij vlagen eeuwenoud. Na kerst vanuit het patroon van ambitie in training gegaan voor de marathon van Breda. De voeten lopen, het hoofd is elders. Was het een teken, dat daags voor de start gemeld werd dat de wedstrijd niet door kon gaan?

Zo zij het. Ik heb genoeg om me voor in te spannen, daar hoeft de zelfkastijding van runraces even niet bij. Ik herschik mijn jaarkalender naar lokale loopjes. Geen marathons dit jaar, geen jacht op recordtijden. Ik verzet mijn verwachtingen van excelleren naar participeren, van onvermijdelijke frustratie naar meedrijven op de adrenalinewolk. 

Dus hier is Sprundel weer. Vorig jaar prima bevallen, in de hitte van de namiddag langs de blakerende velden. Vandaag perfect bewolkt loopweer. Als ik de lat al ergens leg, dan is het halverwege mijn tijdenlijst. Natuurlijk ren je een wedstrijd op maximale inspanning, maar voor een nieuw PR moet je diep afdalen in de lagen van de hel daaronder.

Shirtje halen, nummer opspelden, kuieren naar de startlijn. Wachten. Wachten. Wa…gaan!

In de marathonvoorbereiding heb ik nog wel enthousiast getaperd, dus ik heb kilo's onbenut reservevet aan boord. Dat sleep ik ook allemaal nog mee. Tien kilometer is dan heel wat stapjes, tijd genoeg te balanceren tussen versnellen, langs de rode waas rennen of meesjokken. Nog een stukje, nog een stukje. Straks valt het altijd mee.

Het tempo zakt per kilometer in als een souffle op de tocht. Maakt niet uit, ik ren m'n rondjes op de rand van mijn maximale hartslag, meer is niet nodig. De trainingsapp is erg boos na afloop, foei, had je niet moeten doen. Jaha, duh.

Niet echt in vorm voor een 10k, wel halverwege de seniorenbrigade geëindigd. Lekker. Ook inzicht is een vergezicht. Een goed uitzicht voor de rest van het seizoen.

Brabantse Wal Trail 2023-2024 – Tikkie teleurstellend

Waar ooit de zee op het land klotste, de mammoeten rondklosten en onze voorouders voortvarend begonnen te ontbossen ligt nu natuurgebied de Brabantse Wal. Het oude duinlandschap werd tot een stuwwal van zand, heide en bomen. Likkebaardend materiaal voor de loper die afwisseling zoekt van plat asfalt en snelverkeer.

De eerste trailwedstrijd hier in 2018 was ook mijn vuurdoop op het duurlopen buiten de gebaande paden. Eentje die ik niet volbracht; de geplande 50+ kilometer strandden na 30 kilometer in een misère van onderkoeling, oververmoeidheid en onderschatting.

In 2023, ruim vijf jaar later, werd ie weer georganiseerd. Onmiskenbaar ouder ben ik en wellicht wijzer. Nog steeds zoek ik de uitdaging, maar eerder accepteer ik de realiteit. Dus wil ik er weer bij zijn, maar ik opteer voor een nette 25, niet de ultra (deze keer 60 km). Elke paar weken in 2023 sloot ik aan bij een trailrun met de Footprint Runners, een los-vast gezelschap van natuurloopliefhebbers onder bezielende leiding van voorman Jos met oneindige kennis van de lokale paadjes. 

Beter dan voorheen snap ik dat een lange trailloop onvergelijkbaar is met een wegwedstrijd. Dat het tempo bij dezelfde inspanning makkelijk 20% lager ligt. Dat je dus niet als een malloot wegspurt om de stuifduinen te bestormen omdat de dorpsrun van 5k zo lekker snel ging. Je spaart je energie, houdt je hartslag beschaafd en hapt rustig bij op een versnaperpost waar je een paar minuten kan bijkomen. De eindtijd telt niet. De mooie tijd onderweg wel. De belangrijkste uitdaging is om je heen kijken zonder te struikelen.

Een trail is het bescheiden neefje van de hindernisbaan. Niet te simpel en vlak, maar ook niet te gevaarlijk. Daarom werd de wedstrijd drie dagen voor de geplande start afgelopen november afgelast. Teveel regen gevallen, teveel risico. Daarom nu maar in het voorjaar. Goed te doen; hard zand, klein beetje modder, stuifmotnevel.

Eigenlijk een beetje te goed te doen. De uitdaging voor een trailmaker is om afwisselende paadjes over natuurlijk terrein te combineren, zonder veel betegelde stukken, of, o gruwel, asfalt. Dat is in deze buitenwijk van Bergen op Zoom niet optimaal haalbaar. Een groot gedeelte van de route loopt onder hoogspanningsmasten, langs de snelweg of over asfalt (van een B-weg, dat dan weer wel). De echte hoogte-intervallen van de wal zitten er ook niet in; daarvoor zou de route het ietwat zuidelijker Huijbergen moeten meepakken. Maar de verzorgingsposten hebben een assortiment van de betere snoepwinkel, klasse.

Waar een beetje trailrun minstens 10% langer is dan aangekondigd, ben ik ondanks een dubbel rondje door de zandbak al op 24 km binnen. Fijn om te doen als training, maar deze versie is voor mij nog net wat te urban.

Avondkerstloop Nispen – De boom in

Soms loop je rondje om de kerk. Vandaag een nieuwe variant: rondje uit de kerk! De 10e kerstloop in kerkdorp Nispen, wegbereider voor de opkomst van Roosendaal in de Middeleeuwen. Vertrek: vanuit de kerk, gelegen aan het centrale kruispunt waar de geestelijke nood op de overige hoeken door kroegen wordt afgedekt. 

Ook nieuw: met vrouw en kind. De laatste gaat met haar vriendinnetje de 800 meter onveilig maken, de eerste stormt evenals ik de vijf kilometer door.

Kerst daalt op ons neer en trekt in de poriën als de niet aflatende drensregen. Dan briest de lucht schoon. Het is droog en het is donker. Veel deelnemers hullen zich in kerstornamenten. Om mijn hoofd houdt een knipperende kerstmuts de oren warm en de rendieren op afstand.

Het is een wedstrijd, met officiële tijdwaarneming, dus er zal een blogje van komen. Maar wat telt is de gezelligheid met familie en vrienden. Dat ik 's ochtends nog met mijn Bredase loopmaatje 16 kilometer door beblubberd buitengebied heb getraild, doet niets af aan mijn stemming en waarschijnlijk ook niet aan de snelheid. Na twee weken zonder hardlopen, gefocust op de ellende die geestelijke leeftijdsziekten bij anderen aanrichten in hun en onze omgeving, ben ik letterlijk opgelucht om weer buiten te mogen spelen. De zorgen kunnen even de boom in. Kringkrongelend spurt ik door het minotaurische stratenplan.

En wat voelt dat goed. Tien wedstrijden in een jaar is veel, maar ik heb alles gedaan en gezien wat ik vorig jaar niet meer voor mogelijk hield. Nu de kerstdagen in. Op zoek naar het licht, dat altijd aan de einder schijnt. Tot volgend jaar!

Bruggenloop Rotterdam – What goes up...

Vandaag trakteer ik mijzelf op, verrassing, een hardloopwedstrijd. De Bruggenloop in de Maasstad stond al een tijdje te sudderen op de stoof met leuke loopjes en nu is het moment daar; het loopje en ikzelf zijn gaar genoeg.

Tussen de zorgvuldig geplande en getrainde wedstrijden van 2023 is dit een uitzondering. Geen loopschema's opgezet, alleen mijn gevoel gevolgd. Dat is overigens al een hele prestatie, waar veel te weinig medailles voor worden uitgedeeld. 

Wat gaan we doen? Naar het Feyenoordstadion treinen, wachten op de knal, 15 kilometer de groep volgen, bruggetje op, bruggetje af, en dat is dat. Dat kan ik. Soort van urban trail meets Zevenheuvelenloop. Hobbelen zonder echte tijddruk.

De wintersfeer is aanwezig, met laaghangende bewolking, miezer en een avondschemering die estafette doet met het ochtendgloren. In het startvak krijgen we een lampje, alsof we de Barkley Marathons gaan lopen. Het bijbehorende ontberingsniveau wordt niet gehaald, want de wind blijft behapbaar en de voorspelde regen komt niet verder dan een halfslachtig kwijlen. 

Qua iconische bruggenbeleving vallen alleen de Erasmusbrug en de Van Brienenoordbrug op. De Zwaan ken ik al van de Rotterdamse marathon als prachtig baken. Het is nu de unieke beleving om over de grote Van Brienenoord te rennen, in ongeveer hetzelfde tempo als de 10.000 keer dat ik er ooit per auto in de spits overheen gekomen ben.

Lopen door de city van Rotjeknor is altijd heerlijk. Ik keerde hier mijn eerste loopjes langs de lange Maasboulevard, 15 jaar terug. Ik zwierf in die tijd tussen steden als Rotterdam, Brussel, Utrecht en Breda en overal stopte ik al hardlopend stukjes stad in mijn hart.

Al een kwart van mijn leven is hardlopen de inspanning die mij ontspanning geeft. Telkens wat beter, steeds wat sneller. Elk jaar denk ik dat ik de top van mijn snelheid heb gezien, maar toch bereik ik weer nieuwe hoogtepunten. Met de zes kruisjes die ik vandaag aftik, is een goed moment gekomen om nog meer op de ontspanning te focussen. Inspanning door trails en training: prima. Nieuwe PR's op alle afstanden: niet per se. Maar dat ik in mijn nieuwe categorie aardig begonnen ben, vind ik toch wel leuk.

Hopend op 15 volgende loopjaren; uitlopend, heuvelaf, genietend om me heen kijkend. Dat is al een hele uitdaging.