Dam tot Damloop 2016 – Voor de aardigheid

Er zijn van die wedstrijden die je een keer gedaan moet hebben. En die je best nog eens kan doen bij gelegenheid. Maar die daarna niet terug op je checklist hoeven; het jaar is te kort om willekeurig wedstrijdjes te lopen die goed ver weg liggen, een beter parcours verdienen en best massaal zijn.

Ik heb het over de Dam tot Damloop. Leuk concept joh, van Amsterdam naar Zaandam hollen! Dat vinden teveel anderen ook. De eerste 1600 meter is bijzonder; vanaf de start bij het Centraal Station de IJtunnel door. De resterende 90 procent is bikkelen langs blokkendozen en schrale natuur.

Dat ik nu de derde keer aan de start sta, komt niet voort uit eigen initiatief. Ik loop vandaag niet slechts voor de finish, maar voor het goede doel. Met een team van gelouterde en dartele collega's hebben we sponsors gezocht ten bate van het NSGK, dat werkt aan een beter leven voor gehandicapte kinderen en jongeren.

Eigenlijk ontgaat het me waarom wij naast die inspanning dan zelf ook nog tien mijl moeten hardlopen. Geld inzamelen is al een klus op zichzelf. Zoals in het Mees Keesboek dat we thuis lezen zo treffend staat: Een sponsorloop is om te laten zien hoeveel vrienden je hebt.

Als amateur golddigger heb ik diverse tactieken geprobeerd. Bloggen, twitteren, linkedinnen, whatappen, flyeren (jaja), het bij de koffie subtiel in een bijzin vermelden, nog maar eens in een hoofdzin benoemen, you name it. Velen beginnen dan enthousiast op mijn schouders te kloppen. Weinigen kloppen ook uiteindelijk op hun portemonnee. De weg naar Zaandam is geplaveid met goede bedoelingen.

Dus dankzij mijn vrienden en geliefden is het streefbedrag bereikt. Nu nog de eindstreep.

Het is ruim boven de 20 graden wanneer het startschot uitechoot over de hoofden van de duizenden goededoelenlopers. Dat is ijskoud in vergelijking met de afgelopen week, maar warm voor een najaarsklassieker. De afdaling in de beschaduwde tunnelbuis is nog steeds bijzonder. De blokkendozen blijken eigenlijk best aardige dijkhuisjes te zijn. De natuur is een voetnoot in het industriële bestemmingsplan geworden.

Na afloop is er het park met bandjes, collega's en bier. Dat blijkt ook heel voedzaam en verfrissend in vergelijking met energiedrank. De lunch bestaat verder uit een beschaafde plak koek en een banaan.

De laatste maanden kom ik elke paar dagen al in Zaandam, dus voor de toeristische verrassingen hoef ik hier niet naar toe. Maar dit derde renbezoek valt niet tegen, ook al ging het niet zo snel. Misschien is het toch wel aardig om volgend jaar weer mee te doen. Ik zal eens kijken wie wil sponsoren.

Tilburg 0 Miles

De voorbereiding op mijn zestien kilometer Dam-tot-Dam staat in het teken van fondsenwerving en conditieversterking. Nog twee weken. Het loopt niet zo lekker.

De 150 euro die ik als doel heb gesteld, is voor tweederde ingetekend. Hulde voor de sponsors so far, maar ik moet nog wel wat kwartjes bij elkaar sprokkelen. Geheel tegen mijn natuur de directe benadering: heb je een paar knaken over voor een goed doel (kinderen met een handicap)? Wil je dan via mijn actiepagina op www.nsgk.nl/hoe-kan-ik-helpen/kom-in-actie/alle-acties/details-actie/?actie=267 (kortweg lnkd.in/eP8yekQ) iets doneren? Alles telt; jij maakt het betere doel haalbaar.

Vandaag zou ik de Tilburg 10 Miles lopen als laatste grote oefening. Elk jaar een feest van inzet en uithouding, maar het is nu een no-show geworden. Al tijden kamp ik met vermoeidheid die me in zijn duizelende tentakels klemt. Het lopen gaat trager, vervagend en in flarden. En deze week heb ik echt een fysieke dip waardoor mijn trainingsrondje al teveel wordt. Dus het wrange besluit luidt: geen wedstrijd vandaag. Energie sparen, om over veertien dagen wel te knallen.

Op de bank hangend mag ik dagelijks meegenieten van een portie Dorah Duh Explorah. Jeweetwel, het eihoofdige meisje dat de jongsten onder ons leert hoe ze zeemeerminnen redden en verdwaalde eendjes terugbrengen naar hun Mahmie door het overwinnen van obstakels als snurkende zonnebloemen, smurrievulkanen en sluwe jatvossen. Vergezeld van haar gelaarsde aapje, die kijkt en reageert of hij buiten de uitzending paddo’s snoept. Dezelfde verhaalopbouw en liedjes. Het lukte, het lukte, het lukte!

’s Nachts ijl ik van Dora. De liedjes draaien in mijn hoofd. Waar is mijn zingende kaart, die altijd de weg toont, als je geen rugzak meeneemt met hardlopen? Waarheen bij de splitsing? Ik hoor een stemmetje: Je moet me helpen, je moet me helpen!

Er is nog tijd. Nog een weekje oplappen, nog een weekje aansterken en dan richting IJ-tunnel. Geen zwart gat maar een lichtend pad. Het gaat lukken (3x).